Overslaan en naar de inhoud gaan

Hoogteziekte

Een eerste symptoom van hoogteziekte is duizeligheid. Mensen voelen zich licht in het hoofd, zien minder en kunnen flauwvallen.

Acute hoogteziekte (AMS)

De gevoeligheid voor acute hoogteziekte verschilt per mens. Wel komt de ziekte even vaak voor bij mannen, vrouwen en kinderen. Een luchtweginfectie is een mogelijke risicofactor. Tussen het optreden van hoogteziekte en lichamelijke fitheid bestaat overigens geen verband. AMS ontstaat als gevolg van lage luchtdruk en lage zuurstofdruk. Eén tot zes uur na een snelle stijging tot boven 2000 meter kan hoofdpijn opkomen en deze verergert bij voorover bukken. Ook verminderde eetlust, misselijkheid en braken komen voor, naast moeheid en zwakte. Soms krijgt iemand koorts, vooral als er sprake is van longoedeem. Hoogteziekte lijkt op de verschijnselen van een kater na een avond stappen. Kenmerkend is ook dat mensen vocht vasthouden. Dit komt vaker voor bij vrouwen. Acute hoogteziekte kan overgaan in hersenoedeem.

Hersenoedeem (HACE)

Mensen die vanuit acute hoogteziekte of longoedeem neurologische symptomen ontwikkelen, krijgen als diagnose hersenoedeem. Dat uit zich in ongecoördineerde bewegingen, bewustzijnsstoornissen en coma. Hoofdpijn, misselijkheid en braken kunnen optreden maar dat hoeft niet. Onbehandeld kan HACE leiden tot de dood.

Longoedeem (HAPE)

Het meest fatale stadium van hoogteziekte is longoedeem. In het begin heeft het slachtoffer een droge hoest, minder uithoudingsvermogen, kortademigheid bij inspanning en rochelt hij een beetje. Later ontstaat een productieve hoest, kortademigheid in rust en algehele zwakte. Daalt het zuurstofgehalte in het bloed verder, dan raakt het slachtoffer in coma en overlijdt. Vaak zijn het sterke, fitte mensen die door longoedeem worden geveld. Kenmerkend is een verslechtering van de situatie ’s nachts, vooral na de tweede nacht op grote hoogte.

Longoedeem is in principe vrij eenvoudig te behandelen met zuurstof en afdalen. Dat mensen eraan overlijden heeft vaak te maken met het niet tijdig herkennen van het ziektebeeld, een verkeerde diagnose of de onmogelijkheid om af te dalen.